Na al die harde woorden een warme omhelzing…

Soms kunnen mensen verbaal helemaal losgaan. Op elkaar dus. En dan kan het echt heel onvriendelijk worden. Zoals op de volkstuintjes, waar Anton* zijn draai als nieuw lid juist heeft gevonden. Zijn gezondheidsklachten worden minder en hij leeft helemaal op van het tuinieren in de buitenlucht.

Waar is die groente gebleven?

Maar er gebeuren op het complex ook rare dingen. Steeds vaker verdwijnt er groente uit de tuintjes. Hoe kan dat? Het bestuur van de volkstuintjes is ongerust en wil er meer van weten. Anton ook, maar die onderneemt zelf actie door een camera bij zijn tuintje te plaatsen. Hij zal ze krijgen, die dieven. Maar dat kan zomaar niet, je moet je wel aan de regels houden, vindt het bestuur. Dus hoe de camera gericht is bijvoorbeeld. Dat mag alleen op het eigen tuintje.

Verwijten en verwensingen

De ergernissen over en weer nemen toe. Lang verhaal kort: Anton, opvliegend als hij is, en het bestuur, dat de regels wil volgen, komen al snel in een spiraal van verwijten en verwensingen. Dat gaat zo niet langer, al die schreeuwerige onenigheid. Als mediator sta ik voor een belangrijke taak: Anton en het bestuur om tafel krijgen en tot elkaar laten komen.

Elkaar echt hóren

Het eerste lukt snel, maar het tweede is vaak een zaak van langere adem. Het gaat om begrip voor elkaar, elkaar hóren, je kunnen inleven in de ander. Hier speelt toch vooral de verbale strijd tussen Anton en de bestuursleden met de andere tuinders. Tussen wat je zegt en hoe de ander het opvat, kan een groot verschil zitten. En ook tussen hoe je het opvat en wat de ander heeft bedoeld. Precies de clou van het conflict.

‘Fijn op onze tuinen zijn’

Anton en de anderen komen tijdens ons gesprek gelukkig vrij snel tot dat besef. Het kost een beetje geduld om elkaar te laten uitspreken, maar het gaat snel beter. Dan kunnen we het daarna hebben over wat hen bindt, over dat wat zij allemáál willen. Daar komen ze ook uit. Want: ‘Wij willen fijn op onze tuinen zijn. Wij hoeven geen reis naar Curaçao of een dure Ferrari, wij willen in deze fase van ons leven voor de lol tuinieren en het fijn hebben.’

En dan de opluchting

En dan breekt de zon door aan de mediationtafel. Er is weer begrip voor elkaar. Een emotionele omhelzing volgt, de leden vallen elkaar in de armen, met tranen in de ogen. Na weken van intense spanning is er nu totale ontspanning. ‘We zijn zó blij dat Anton zijn passie weer kan uitoefenen’, zeggen Antons vrouw en dochter. ‘Eén aanspreekpunt en geen geklets achter elkaars rug brengt rust’, zeggen het bestuur en de leden.

In pais en vree

Het kost slechts één gesprek om tot die eensgezindheid te komen, en dat maak ik als mediator niet vaak mee. Meestal is daar toch wel een gesprek of drie voor nodig. Maar de tuinierders zijn er helemaal uit. ‘We willen in alle rust op onze tuintjes zijn en daar in pais en vree werken.’ En dat gaan ze doen. Als dat geen mooi voornemen voor het nieuwe jaar is!